ΣΚΕΨΕΙΣ....

http://www.tilestwra.com/rita-pierson-ta-pedia-den-mathenoun-apo-anthropous-pou-den-simpathoun/

Ρίτα Πιέρσον: «Τα παιδιά δεν μαθαίνουν από ανθρώπους που δεν συμπαθούν.»

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/rita-pierson-ta-pedia-den-mathenoun-apo-anthropous-pou-den-simpathoun/

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ - ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 

  Ήταν κάποτε, μια χρονιά, στην αρχή της καριέρας μου,  που μόλις  είχα γυρίσει από άδεια τοκετού.

  Μου έδωσαν τότε, μεσοχρονίς, μια τάξη, έκτη θυμάμαι, πολύ ταλαιπωρημένη .

Τα παιδιά είχαν αλλάξει ως τότε έξι διαφορετικούς δασκάλους και μόλις επιτέλους τα είχε αναλάβει ένας κάλός δάσκαλος επέστρεψα εγώ για να τα ταράξω και να τα ξεβολέψω.

  Δεν ήμουνα επιθυμητή ούτε από τα παιδιά ούτε από τους γονείς τους.

  Σκέφτηκα λοιπόν πολύ πώς θα μπορούσα να αναστρέψω αυτό το αρνητικό κλίμα και πώς θα μπορούσα να κάνω αυτήν την τάξη που μου παρέδωσαν λέγοντας:

<< είναι η χειρότερη τάξη, έχει τα πιο άτακτα παιδιά αλλά τι να γίνει ήρθες τελευταία κάνε ό,τι νομίζεις!!!!!!!>>.

  Με καθοδήγησε μόνο το ένστικτό μου και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.

  Ζήτησα λοιπόν από το δάσκαλο που έφευγε, να καλέσει τους γονείς και να με συστήσει .

Ευτυχώς υπήρχαν και γονείς που γνώριζα από παλιά και με υποδέχτηκαν εγκάρδια αφού με εμπιστεύονταν..

  Πραγματικά η τάξη είχε χαμηλό επίπεδο και τα παιδιά ήταν άτακτα.

  Αμέσως την πρώτη εβδομάδα ξανακάλεσα τους γονείς, οι οποίοι ήρθαν με βαριά καρδιά πιστεύοντας πως τους κάλεσα για παράπονα.

  Κι εδώ έκανα την ανατροπή!

Τους ζήτησα να με βοηθήσουν να αναδείξουμε τα καλά στοιχεία των παιδιών τους, να δουλέψουμε όλοι μαζί για να γίνουν υπεύθυνα και ακόμα τους τόνισα το πόσο καλά παιδιά είναι, πόσο γλυκά, πόσο ευγενικά και πως ο στόχος μας είναι να καταλάβουν ΟΛΟΙ  την αξία τους.

  Αυτό ήταν!

  Το θαύμα είχε γίνει.

Μέχρι το τέλος της χρονιάς γίναμε  η καλύτερη τάξη, οι πιο υπάκουοι μαθητές, αγαπημένοι και συνεργατικοί.

  Στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση του σχολείου τα καμάρωνα δίπλα στους γονείς τους.

Τα αγόρια μου χόρεψαν ένα αξέχαστο συρτάκι , τα κορίτσια μου παρουσίασαν υπέροχα χορευτικά και εκφώνησαν ένα συγκλονιστικό  αποχαιρετιστήριο λόγο

Έκλαιγαν για ώρα που άφηναν το αγαπημένο τους Δημοτικό κι εγώ ήμουνα περήφανη για όσα καταφέραμε μαζί.

Δεν αφήσαμε να εκπληρωθεί η <<αυτοεκπληρούμενη  προφητεία>>και ενάντια σε όλα τα προγνωστικά αναστρέψαμε ένα πολύ κακό κλίμα.

Πέρασαν από τότε δεκαέξι χρόνια .

Όλα τα παιδιά πρόκοψαν.

Ανταλλάσσουμε μηνύματα στο διαδίκτυο, μαθαίνω τα νέα τους και πάντα σκέφτομαι πως σ΄ αυτή τη δουλειά που κάνω πρέπει πάντα όχι μόνο να αγαπάω τους μαθητές μου αλλά  και να τους το δείχνω αν θέλω να καταφέρω κάτι πραγματικά αξιόλογο.-