<<ΜΙΑ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ>>
Θυμάμαι πως την πρώτη
μέρα που με πήγε η μαμά μου στο σχολείο
( και ήταν και η μοναδική
μια και τότε τα πράγματα ήταν πιο απλά
και τα παιδιά πήγαιναν μόνα τους στο
σχολείο, κάτι αδιανόητο σήμερα για
παιδιά του δημοτικού!!!!!!! ) ήμουνα
διστακτική και ενδόμυχα ίσως και λίγο
φοβισμένη, εκείνη με χάιδευε στοργικά
και μου έλεγε:
<<Α! μην το σκέφτεσαι.
Θα δεις το σχολείο είναι μια μεγάλη και
στοργική αγκαλιά για όλα τα παιδάκια!.>>
Δε θυμάμαι βέβαια αν
ήταν τόσο στοργική, όσο έλεγε η μαμά
μου, όμως σίγουρα στο σχολείο, που ήταν
ένα παλιό και ψυχρό πέτρινο κτίριο,
διατηρητέο σήμερα, ένιωθα αν μη τι άλλο
ασφαλής!
Τα χρόνια πέρασαν και
οι <<αγκαλιές>> άλλαξαν και μεγάλωσαν
καθώς πήγαινα πια στο Γυμνάσιο, το Λύκειο
και αργότερα στο Πανεπιστήμιο.
Έπειτα, κάποια στιγμή,
έγινα δασκάλα και ξαναγύρισα στην πρώτη
<<αγκαλιά>> στο Δημοτικό.
Όμως τώρα όλα ήταν
αλλιώς.
Τώρα εγώ ήμουνα η αγκαλιά
που μέσα της θα κλείνονταν οι μικροί
μαθητές!
Και τα χρόνια περνούσαν
και εγώ είχα πάντα ανοιχτή την αγκαλιά
μου!
Κι αυτή η αγκαλιά
φιλοξένησε πολλά παιδιά.
Και τα χρόνια περνούσαν
κι απέκτησα κι εγώ δικά μου παιδιά.
Και η αγκαλιά μου τότε
έγινε πιο τρυφερή, πιο στοργική, πιο
μεγάλη και χώραγε όλα τα παιδιά.
Μα και πιο μικρή
ταυτόχρονα και τα χώραγε ένα-ένα και τ΄
αγκάλιαζε πιο σφιχτά……
Και τα χρόνια περνούσαν
και παρ΄ όλο που η αγκαλιά μου ήταν πάντα
πιο ζεστή το σχολείο, το ίδιο, άρχισε
σιγά-σιγά να γίνεται όλο και πιο απόμακρο,
όλο και πιο απρόσωπο.
Τι έφταιγε;
Πολλά.
Η εκπαίδευση που άλλαξε
στόχους.
Η γνώση που έγινε το
πρώτο ζητούμενο στην καθημερινή πρακτική.
Τα βιβλία που έγιναν
πιο δύσκολα, πιο απαιτητικά.
Τα μαθήματα που πιο
πολλά.
Οι ώρες παραμονής στο
σχολείο που όλο και πληθαίνουν.
Οι απαιτήσεις του
προγράμματος που παράγιναν υψηλές.
Το σχολείο που έχασε
τελικά τον προσανατολισμό του.
Και τα παιδιά;
Τα παιδιά στο σχολείο
διδάσκονται, μελετούν, μαθαίνουν,
γυμνάζονται, ζωγραφίζουν, τραγουδούν,
τρώνε το μεσημεριανό τους χωρίς το χάδι
της μάνας τους και την οικειότητα του
σπιτιού τους κ.λ.π.- κ.λ.π.- κ.λ.π. και
μαθαίνουν, μαθαίνουν, μαθαίνουν………
Κι όλα αυτά με άγχος,
με βιασύνη, με πίεση, με δυσανάλογο κόπο,
με φοβέρες, με τους δασκάλους να φωνάζουν,
τους γονείς να απειλούν και τους βαθμούς
να τρομοκρατούν τους μικρούς μαθητές
που σαστισμένοι και ανήμποροι να
αντιδράσουν υπομένουν αυτό το
<<μοντέρνο>>καθεστώς.
Αυτό το καθεστώς που
κάνει τα παιδιά νευρικά, υπερκινητικά,
χωρίς απλές δεξιότητες, ανυπάκουα,
τρομαγμένα και αντιδραστικά.
Κι έτσι εμείς οι μεγάλοι
και σοφοί αρχίσαμε τις θεωρίες και τις
ερμηνείες του φαινομένου!
Και να … ξεφύτρωσαν
νέες βαρύγδουπες λέξεις: διάσπαση
προσοχής, δυσλεξία, δυσγραφία, δυσαριθμησία,
μαθησιακές δυσκολίες και άλλα πολλά.
Όλα αυτά ναι υπάρχουν,
μα και παλιά υπήρχαν .
Μόνο που τότε το σχολείο
ήταν μια ζεστή αγκαλιά που τα άφηνε όλα
απέξω
και τα μαλάκωνε και
κανάκευε τα παιδιά και τα παρηγορούσε
και όλοι μάθαιναν να γράφουν και να
διαβάζουν.
Χωρίς ταμπέλες, χωρίς
ετικέτες, χωρίς ειδικούς να επιλύουν
τα προβλήματα της εκπαίδευσης που η
ίδια η εκπαίδευση διογκώνει και
γιγαντώνει.
Ας αφήσουμε τα παιδιά
να παίξουν, να γελάσουν, να τρέξουν, να
κάνουν σκανταλιές, να πέσουν, και ας
αφήσουμε και κάτι να το μάθουν την
επόμενη χρονιά.
Άλλωστε πότε θα είναι
ξανά παιδιά!
Και όπως μου έλεγε κι
ένας παλιός μου σύμβουλος:
<<Νίκη, ναι θυμάσαι
παιδί μου, ποτέ μην ταϊζεις τα παιδιά
με μεγάλο κουτάλι γιατί θα τα
πνίξεις!!!!!!!!!!!!!!>>.
Με πολλή αγάπη
Η δασκάλα σας
